Het verhaal van Marcel Tak kan nog aangevuld owrden.
Aandeelhouders verwachten hoge rendementen omdat ze geen macht meer hebben over de ondernemingsleiding. In Nederland met zgn structuurvennootschappen (en certificaten van aandelen!), in andere landen met een one-tier board. Aandelen verworden zo tot perpetule obligaties met een wisselende coupon. Dus met een hoog risico. Daar hoort een hoog rendement tegenover te staan.
De politicus Bos is mede verantwoordelijk voor het in stand houden van deze situatie.
Daarnaast maakt hij gebruik van een uiterst verwerpelijke retorische truc. Hij definieert een groep, verwijt ze een wantoestand, veroorzaakt door verder ongespecificeerd wangedrag, en veroordeelt alle leden van die groep daarvoor. En de dag daarop volgde al de straf. Bos moet de aandelen van banken kunnen nationalisen. Zonder verweer en compensatie natuurlijk.
Bos volgt hierin het voorbeeld van de socialist Stalin, die de kulakken (iedere boer die geen slaaf was van de regering) in de Oekraine liet vermoorden, mishandelen en verhongeren. Eerst een toespraak waarin ze het ontstaan van een wantoestand werd verweten, maar die vooral het gevolg was van de regeringspolitiek. En daarna de verschrikkelijke straf.
En iedereen accepteerde, ook in de vrije wereld, deze misdaad. Vanwege de retorische truc. Gelukkig heeft de socialist Bos niet zoveel macht als Stalin. Misschien zou hij als politiek verantwoordelijke voor het flagrante falen van het toezicht beter alle macht moeten inleveren. Dus aftreden.