Je ziet langzaam maar zeker andere machtsverhoudingen ontstaan in het Midden-Oosten. Tenzij Trump hard ingrijpt, is de USA de verliezer.
Armeniërs, Koerden, Israëli, Kopten, Midden-Oosterse Christenen: zij voelen elkaar haarfijn aan, begrijpen elkaar, hebben dezelfde doelstellingen, dezelfde bedreigers.
Egypte is weer politiestaat; Syrië, Libië en als laatste Irak (met z'n sjiïtische meerderheid) zullen volgen.
Bij een verdere machtstoename van sjiïtisch Iran hebben zij geen enkel belang, integendeel.
Rusland wil een einde maken aan het gelazer aan haar zuidgrenzen, ook al omdat binnen haar grenzen de Russen snel in aantal afnemen, en de islamieten groeien als kool.
Dat vindt nationalist Poetin niet leuk...
Het zou mij dan ook niet verbazen, als binnen afzienbare de vlam in de alawitische pan slaat, die Saoedi-Arabië heet - een land, dat mentaal geheel ten onder is gegaan, een land, dat breed intens wordt gehaat.
Dat versnelt de roep om een oplossing in het Midden-Oosten, met hopelijk de komst van een zelfstandig Koerdistan - naast Israël de 2e oase van rust in deze geteisterde regio.
In dit geheel is Erdogan een niet ter zake doende passant, hoogstens een lastige vlieg, die het eeuwige leven niet heeft. Wat na hem komt, zal moeten inbinden, en ook het leger heeft nog een stevige rekening met hem te vereffenen...
China houdt zich afzijdig: dat heeft genoeg aan Oost-Azië en Afrika, zo heeft het land met Poetin afgesproken.
De vriendschap tussen Israël en Zuid-Afrika lijkt ten einde (chokedammam, eens?).
India en Pakistan houden elkaar wel in wurggreep.