Als je lang in een aandeel zit en je hebt er altijd goed mee verdiend, dan is het moeilijk afscheid nemen. Je registreert dat het niet goed gaat, je zegt hardop tegen jezelf 'ik moet eruit!', maar je treuzelt.
Wat mij bij Reesink steekt, is dat er in de afgelopen jaren 20-25 mio Euro puur vrije cash beschikbaar is geweest (door de verkoop van onroerend goed, schadeclaims e.d.), en dat ik daar helemaal niets van gezien heb. Sterker: de koers is gestagneerd/gedaald, het dividend is gepasseerd/verminderd, de balans is verslechterd en het lijkt er nu toch wel sterk op dat BeeJee (ook) gelijk had met zijn opmerking dat het risicoprofiel is veranderd (richting minder stabiel).
Wat staat daar tegenover? Er zijn diverse bedrijven gekocht. Daarbij zijn enerzijds grote fouten gemaakt (NSU, THR) en anderzijds is goed zicht op wat er nu is en hoe dat samenhangt hèèl moeilijk en het wordt nog moeilijker gemaakt door....de Crisis. Zo heeft Groen topjaren achter de rug, maar zien we daar niets van terug: de Crisis. Overgenomen bedrijven presteren matig: de Crisis. De divisie industrie is nu al drie-vier jaar een disaster-zone: de Crisis.
Het oude Reesink beviel mij vanwege:
-Een fors dividend (gebruikelijk voor een handelshuis) gecombineerd met een vet Eigen Vermogen (niet gebruikelijk voor een handelshuis). Dat laatste lijkt ouderwets, maar is het voor een bedrijf als Reesink NIET. Als er nu weer een crisis als in 2008/9 volgt, zou het huidige Reesink problemen krijgen zoals van Driel, Kemp, Heybroek die toen hadden
-Een samenhang tussen de drie poten en het Onroerend Goed beheer, die praktisch fantastisch functioneerde. Ik heb het in al die jaren niet meegemaakt dat èn Groen èn Industrie èn DHZ alledrie een heel jaar op nul of met verlies draaiden. En dat was dus niet toevallig.
-Aanhoudend en (financieel zeer)succesvol verzet tegen hemeltergend provincialisme.
Je moet maar net een CEO hebben die gepokt en gemazeld keer op keer die strijd wil aangaan. De meesten houden het na een paar keer voor gezien en zakken dan ook weg in het moeras van ad hoc dealtjes.
-Een idee over wat individuele (kleine) aandeelhouders voor zo'n provincie-bedrijf betekenen -soms over de hoofden van de feitelijk aanwezigen op de JV....
Dit oude Reesink is niet meer. Op alle genoemde punten is het om zeep geholpen.
Het nieuwe Reesink wemelt van ad hoc dealtjes en de mensen (en de moerassen) die daarbij horen. In het nieuwe Reesink staat de individuele aandeelhouder op het derde plan na de grote jongens en...godbetere....de banken!!!
De samenhang, daarmee het risico-profiel, in het bedrijf is foetsie, en dit zal met Pon nog erger worden. Dit betekent volatiliteit in de resultaten en m.i. ook het op de achtergrond raken van Groen. En Groen was/is de kern van Reesink.
Tenslotte is het niet zo dat een Benelux-and-beyond footprint je als vanzelf vrijwaart van hemeltergend provincialisme. Een voorbeeld:
aan het eind van het recente persbericht Voorlopige Jaarcijfers 2013 staat opeens een bizar detail over een devaluatie van de Tenge. Er staat niet bij met hoeveel. Iedereen Google-t dus even en weet: een devaluatie met 20%. Dit is echter zeer recent in 2014 gebeurd. Daar gaat dat pb helemaal niet over!!!!! Waarom noemt Scheer dit dan?
Iets dergelijks is ook gebeurd bij NSU en THR: ook toen schijnbaar ad hoc detail-mededelingen in persberichten, enige tijd later -meestal hartje zomer- gevolg door jobstijdingen. Als je ook fundamenteel kijkt naar de Venture Kazachstan dan zie je dezelfde overwegingen als toen bij de NSU.
Waarlijk provincialisme verloochent zich niet. Niet in Apeldoorn, niet in de Benelux en ook niet als je in Verwegistan rondtuft op zoek naar wederom een grote overname voor Royal Reesink
Ik moet eruit!!