rene l schreef op 27 oktober 2017 22:35:
"Mooi" om alle ervaringen te lezen van de wat oudere grijze haren generatie waar ik inmiddels ook prima tussen pas.
Ik had ook totaal andere verwachtingen over de toekomst toen ik als 20-jarige met mijn MTS diploma studierichting electropik in mijn achterzak op zoek ging naar werk in 1983.
Het was toen ook dikke crisis en na mijn allereerste eerste sollicitatiebrief werd ik aangenomen als medewerker kwaliteitsdienst bij een groot metaalbedrijf gericht op de offshore, ze vroegen notabene iemand met een wtb opleiding.
En zo ging mijn carriere van start, ik wisselde een paar keer van baan omdat ik er beter van werd en was nooit te beroerd om over te werken wanneer dit nodig was, en het was financieel ook mooi meegenomen.
Ergens achter in de 20 ben ik bij toeval gaan beleggen en ik had mij voorgenomen om na 40 jaar werken te stoppen en dan te gaan leven op het geld dat ik met de aandelenhandel op de beurs verdiend zou hebben.
Ik heb altijd plezier in mijn werk gehad totdat we overgenomen werden door een nog grotere multinational waar ik mij nooit echt thuis voelde ondanks dat alles er voortreffelijk geregeld was.
Het liep helaas heel anders, op een dag kreeg ik totaal onverwacht ontslag, de mannen met de hamer hadden geoordeeld, en ik mocht het pand met een koperen nekslag onder het 4-ogen principe verlaten.
En gek genoeg reed ik opgelucht naar huis denkende dat ik zo weer wat anders zou hebben.
Het verliep heel anders, het is nu bijna 9 jaar terug en de crisis deed haar intrede, ik was om het maar te zeggen vroeg-cyclisch, en ik heb de illusie verloren om te denken dat er ooit nog weer een normale baan voor mij zal zijn waarin ik plezier heb en er wat van kan maken.
Ik kwam binnen bij het UWV, wat een ongemotiviteerde gasten, ze hebben mij gemangeld, verplicht 1 nutteloze sollicitatie per week, een 45 plus training waarbij ook een ontslagen psychiater aanwezig was die zelf al een paar zelfmoordpogingen gedaan had en een mevrouw die vertelde dat ze huizenfluisteraar was waarmee ze in die tijd beweerde dat ze boze geesten kon verjagen waardoor onverkoopbare huizen toch verkocht konden worden.
Ik weet het nog goed, ik had een mooie sollicitatie gedaan bij een bedrijf waarbij ik perfect in het profiel paste, ik kreeg echter direct een afwijzing omdat ze met kandidaten in gesprek gingen die beter in het profiel pasten en dat ze in de toekomst ook nooit een baan voor mij zouden hebben.
Een week later moest ik verplicht naar een banenmarkt en kwam in gesprek met een man die laaiend enthousiast was over mijn cv en zou kijken wat hij voor mij zou kunnen betekenen.
Apart genoeg was het dezelfde man waar ik een week terug de afwijzing van gekregen had.
En laten we eerlijk zijn, hoeveel echt interessante vacatures zijn er in de voorgaande jaren van je carriere voorbij gekomen die echt interessant waren, als het er hooguit 5 per jaar zijn dan is het veel.
Na 3 jaren van ellende was ik los van het UWV, ik heb netjes mijn zelf betaalde ww-centen opgestreken, en ik heb nooit meer iets van hun gehoord.
Ik stond toen op mijn eigen benen, geen uitkering meer, geen hypotheekrenteaftrek meer, eigenlijk helemaal niets, en je moet gewoon je eigen broek ophouden.
Gelukkig had ik door de jaren heen wel geld kunnen sparen omdat ik altijd sober geleefd heb, ook heb ik geluk gehad dat mijn eerste woningen flink in prijs gestegen zijn en daar flink van heb kunnen profiteren.
Mijn uitgaven zijn niet hoog, ik mag mijn handen dichtknijpen dat ik een Isnietgoed 1-maand euribor hypotheek heb die de bank zodanig dichtgespijkerd heeft zodat er niemand vanaf kan, maar die mij bijna niets kost.
Zelf kan ik echter ook niet verhuizen omdat dit voor mij onbetaalbaar is.
Mijn afgeschreven auto kost ook bijna niets meer.
Zelf zie ik momenteel ook ouderen om mij heen die noodgedwongen rotbanen aan moeten nemen voor bruto een tientje per uur, er zitten zelfs mensen met een HBO opleiding bij.
Of mensen die elke dag een uur heen en een uur terug moeten rijden voor een baan waar ze niet blij mee zijn en de autokosten gewoon hoog oplopen.
Hoe de toekomst zal verlopen, ik heb werkelijk geen idee.
Beleggen is mijn lust en mijn leven, ik werk nu al jaren volgens het wie schrijft die blijft principe, je kunt hier min of meer je eigen inkomsten mee behalen, het is geen vetpot, maar voor mij een vorm van overleven, hoewel ik mij ook besef dat je er nooit geen grote winsten mee kunt behalen en het ook goed fout kan gaan als er een flinke crash komt.
De AOW, voor mij is het toekomstmuziek, en het blijft de vraag hoeveel en wanneer.
Net als mijn pensioen, bij het laatste bedrijf waar ik werkte hadden ze een dekkingsgraad van dik 150%.
Totdat ze het een jaar of 5 overgeheveld hadden naar het PME.
Ik heb al de nodige brieven met afwaarderingen ontvangen, ze zullen de gelden wel verdeeld hebben onder de armen van het bestuur.
Ik profiteer nergens meer van en ben overgeleverd aan de absurde plannen van ons rariteitenkabinet, alles wordt volgend jaar duurder, wel mag ik uit dankbaarheid jaarlijks trouw belasting betalen voor alle ongein die ons land overvalt.