Dat is te simpel gedacht J.Me... Het gaat hierbij niet zozeer om de "eerlijk of oneerlijk" zwart wit gedachte (al wordt het wel vaak zo gebracht door mensen in de media die er geen verstand van hebben, dus ik neem je niets kwalijk). Het gaat om het op orde hebben van de formele papieren en organisatie-structuren.
Er zijn zat bedrijven die hun hoofdkantoor vanwege belastingtechnische redenen ergens anders hebben gevestigd, dan het land waarin ze een echt kantoor hebben, met echte werknemers. Zo'n land (bijvoorbeeld NL), profiteert daar dan tóch van, omdat er dan werknemers in dienst zijn, salaris van hen betaald worden, loonbelasting voor hen wordt afgedragen, gebouwen voor hen worden gehuurd, toeleveranciers worden betaald etc. Het artikel zegt er dit over:
"[...]
‘Zelfs met een bescheiden bedrijfsvermogen kun je tot een aanzienlijke jaarlijkse besparing komen’, zegt fiscaal jurist Paul Sleurink. ‘Als het goed wordt uitgevoerd, is er niets op aan te merken.’ Maar in dit soort constructies moeten betrokkenen hun taken niet laten versloffen, zegt hij. ‘Niet zelden komt na een paar jaar de klad erin. Mensen denken: ik geloof het wel, wie kijkt hier nou nog aandachtig naar?’
Dat doet de Belastingdienst dus wel, en zeer ijverig, zo is Sleurink ook opgevallen. ‘Dat is gezien de grote vermogens evident en maatschappelijk ook wenselijk.’
[...]"
Het gaat dus om mensen/bedrijven die na een paar jaar slordiger worden in het papierwerk. Vaak gaat dat dan om mensen die het de tijd en geld niet waard vinden om er langdurig professionals voor inhuren en denken dat ze het zelf wel kunnen en dan slordig worden. Grote bedrijven (of de écht rijken), kunnen het zich makkelijk veroorloven (en weten dat het belangrijk is) om daar wél langdurig professionals voor in te huren en komen niet in de problemen.
Dat kan men ophangen in een frame van "eerlijk/oneerlijk", maar dat is wel hoe het werkt in de "grote mensen wereld". Hoe groter en rijker het bedrijf, des te minder één land dat bedrijf kan claimen en des te meer men staat te springen om toch nog wat kantoren/fabrieken/winkels, omdat dat immers óók geld in het laatje brengt. Het zijn eigenlijk de relatief "kleine jongens" die een beetje aan de rand rondfröbelen en in de problemen komen. Dat is natuurlijk geheel eigen schuld (want dan hadden ze maar meer moeite moeten doen om het wél blijvend goed te administreren), maar het lost het probleem van "eerlijk/oneerlijk" zeker niet op. Het is eigenlijk juist een uitvergroting van het verschil tussen "echt grote vis (écht rijk)" en "een klein sardientje". Met dit verhaal schrikt de belastingdienst natuurlijk wel een hoop sardientjes af.
En mijn signaal aan de sardientjes is: weet waar je aan begint, en als je het doet, doe het dan goed.