Rechtsexpert: ‘Grieken hoeven niets terug te betalen omdat financiering staten in EU-verdragen verboden is’
Xander 12-07-2015 17:56- in Economie, EU, NWO-Complot
‘Grieken hebben geen plicht tot terugbetaling, maar ook geen recht op financiële hulp’ - ‘Waarschuwingen voor ernstige gevolgen van een Grexit zijn theater en paniekzaaierij’
Voor zowel Griekenland als alle andere lidstaten is er maar één echte uitweg uit de huidige crisis: de eurozone moet worden opgeheven.
De bekende Duitse professor publiek- en civiel recht Karl Albrecht Schachtschneider komt in een uitgebreide analyse tot de conclusie dat de Grieken gelijk hebben dat ze niets willen terugbetalen van de honderden miljarden die het land van de EU kreeg om overeind te blijven. Het is niet dat de Grieken recht op dit geld hadden – integendeel, maar omdat het financieren van landen overduidelijk verboden is in de bestaande EU-verdragen. Dat betekent dat de eurogroep al vanaf de allereerste –dus illegale- bailout in overtreding was met de eigen EU-verdragen. Griekenland had niet alleen nooit geld moeten, maar ook nooit geld mogen krijgen. En nu moet de EU op de uitermate kostbare –en zeer pijnlijke- blaren zitten.
Dat de EU een unie is waarin bestaande afspraken, verdragen en beloften voor degenen die ze hebben opgesteld helemaal niets waard zijn, weten we inmiddels al. Dat het breken en overtreden van het recht zulke monstrueuze vormen zou aannemen, had zelfs de grootste euroscepticus wellicht niet verwacht. Hoe dan ook, de wereld heeft nog nooit een politieke entiteit gekend die zijn onderdanen voor zúlke gigantische bedragen heeft belazerd.
Financieren ander land verboden
Schachtschneider schrijft dat zowel het financieren als het willen bepalen van het beleid van een ander soeverein land tegen het volkerenrecht ingaat. De Grieken staan dan ook in hun recht dat ze niet willen hervormen en bezuinigen, want dit soort eisen zijn illegaal. Het betekent tevens dat ook de honderden miljarden die het land kreeg om overeind te blijven inderdaad illegaal werden verstrekt, zoals een Grieks parlementair comité onlangs al constateerde. Dat geld hoeft dus niet te worden terugbetaald.
De fout ligt echter niet bij de Grieken, al hebben die ook volgens Schachtschneider schandalig geprofiteerd. De fout ligt bij de EU en eurozone zelf. Immers, in de bestaande verdragen (artikel 125 AEUV) is overduidelijk vastgelegd dat de eurozone géén transferunie is en mag worden. Kortom: dat lidstaten niet gedwongen mogen worden om andere lidstaten financieel overeind te houden. Sterker nog: dat ze dit ook niet vrijwillig mogen doen.
Met het tijdelijke reddingsfonds EFSF en diens permanente opvolger ESM is dat toch gebeurd. De twee historische recordbailouts die de Grieken al kregen, € 240 miljard, zijn in flagrante strijd met alle vastgelegde afspraken. Van rechtswege gezien hadden de Grieken geen (euro)cent mogen krijgen.
No taxation without representation
Burgers betalen belasting aan hun eigen overheid, die de verplichting heeft om dat geld zo goed mogelijk voor zijn onderdanen in te zetten. Burgers betalen géén belasting om een ander land te financieren. Dat gaat rechtstreeks tegen het volkerenrecht in. ‘No taxation without representation’ is een basisprincipe van iedere vrije democratische rechtsstaat.
De financiering van Griekenland was een directe schending van dit principe en dit recht, van zowel de Grieken zelf als van zijn Europese financiers. Dat is waarom later Artikel 136 alinea 3 AEUV werd toegevoegd, waarin staat dat het bailout verbod genegeerd mag worden om de euro te redden. Dit artikel is echter een schending van de soevereiniteit van zowel de gever- als de ontvangerstaten.
Sowieso is een staat die door anderen moet worden gefinancierd niet langer kredietwaardig. Alleen al om die reden moeten de euro’redders’ van meet af aan hebben geweten dat de honderden miljarden aan ‘kredieten’ die ze voor Griekenland gebruikten nooit meer zouden worden terugbetaald. Dat betekent tevens dat regeringsleiders zoals premier Rutte glashard hebben gelogen toen ze beloofden dat ‘iedere cent’ voor de Grieken weer zou terugkeren.
Euro gedoemd te mislukken
De veel gebruikte term ‘solidariteit’ wordt door voorstanders van het redden van andere lidstaten omgekeerd en misbruikt, vindt Schachtschneider. Echte solidariteit zou zich moeten bewijzen doordat de lidstaten zelfdiscipline tonen en zich aan de gemaakte begrotingsafspraken houden. Griekenland, maar ook tal van andere EU-lidstaten, hebben die afspraken genegeerd en negeren die deels nog steeds, waarmee ze willens en wetens op kosten van de andere lidstaten teveel geld blijven uitgeven.
Dit gegeven toont ondubbelzinnig aan dat de Europese muntunie gedoemd was faliekant te mislukken. De euro was nooit in staat om de onderling hemelsbreed verschillende volken en economieën bij elkaar te brengen, en heeft zelfs het tegendeel bewerkstelligt. Daarmee gaat het hele euroconcept tegen het volkerenrecht in, want de munt heeft Europa sinds 2008 van crisis in crisis gestort, met name in het zwakkere Zuiden miljoenen mensen werkloos achter gelaten en alle landen gedwongen tot harde bezuinigingen op de sociale zekerheid, voorzieningen en gezondheidszorg.
Wat Brussel ook geprobeerd heeft, het is niet in staat geweest om de bestaande economische wetten te breken. ‘In harde dictaturen zoals de Sovjet Unie mislukt dit na lange tijd, in zachte dictaturen zoals de EU, die de schijn van democratie overeind houdt, gebeurt dit snel.’ Hoe centralistischer men de Europese economieën politiek wilde aansturen, des te zekerder werd het dat deze maatregelen al snel totaal zouden mislukken.
Bailout principe schendt VN Handvest
Het bailout principe is tevens een schending van het in 1974 opgestelde VN-Handvest voor de Rechten en Plichten van staten. Dat noemt iedere dwang, ook economisch, die een land of groep landen een ander oplegt, een illegale interventie die de soevereiniteit en het zelfbeschikkingsrecht schendt.
Geen enkel volk mag door een ander volk worden gedwongen tot bezuinigen of met sancties worden getroffen. Het feit dat het ene land het andere helpt met kredieten is de verantwoording van de gever, en niet de ontvanger. Financiële hulp in ruil voor hervormingen en bezuinigingen, dus het ‘voor wat hoort wat’ principe, is dan ook een vorm van afpersing. Als de geverlanden zeker hadden willen zijn dat hun geld weer zou worden terugbetaald, dan hadden ze dat geld in eerste instantie helemaal niet moeten geven.
De wil van een volk, uitgedrukt in zijn eigen parlement, mag volkenrechtelijk nooit van buitenaf met geld worden ‘afgekocht’, stelt Schachtschneider. Dat dit in Europa toch gebeurt is opnieuw bewijs dat de EU in strijd met dit recht handelt, enkel om de zogenaamde ‘integratie’ van de lidstaten tot één superstaat te bevorderen.
Bovendien is het grootste deel van het geld ‘voor’ Griekenland in de kassen van de Europese banken verdwenen, omdat die ‘systeemrelevant’ zouden zijn. Die term is volgens de professor een hersenschim. Geen enkele bank is systeemrelevant en heeft daarom ook geen speciale bescherming van de politiek nodig, zeker niet op kosten van niet alleen de eigen, maar ook nog eens buitenlandse belastingbetalers.
zie vervolg...