Peter, jouw stelling is (zwart wit gesteld) dat mensen alleen tot grote daden komen als er veel geld mee te verdienen valt, en andersom dat mensen nauwelijks uit hun stoel komen als er geen sprake is van (veel) geld verdienen.
Ik bestrijd beide stellingen; de motivatie van de grote uitvinders zit hem niet in hun geldzucht, maar in hun passie voor wat ze doen. Deze mensen zijn gewoon gepassioneerd over iets, en gaan daar helemaal voor, en ze zouden dat ook hebben gedaan als ze niet doorgebroken waren. Elke ondernemer die je spreekt, of een interview mee leest, zegt dat het hun nooit om het geld te doen is. Henny van der Most, een van de meest succesvolle en markante ondernemers van Nederland is totaal niet geinteresseerd in geld, hij onderneemt om zijn creativiteit kwijt te kunnen en vanwege de vrijheid die het ondernemerschap hem biedt. Deze drijfveren zijn veel belangrijker voor innovatie dan de beloning die erbij hoort. Datzelfde geld voor kunstenaars, schrijvers, musici enz. Het gaat hier vaak om mensen die geen keus hebben dan hun passie te volgen. Sommigen daarvan worden daar vervolgens rijk en beroemd mee, maar dat rijk en beroemd worden is nooit de drijfveer voor de echte groten. Steve Jobs heeft zelf nog een aantal jaren voor 1 dollar per jaar voor Apple gewerkt, toen het met het bedrijf heel slecht ging, dus echt, geld is zelden tot nooit de drijfveer voor de grote geesten.
Als geld de enige drijfveer is dan krijg je de aasgieren die de directiekamers van Wall Street bevolken, mensen aan wie je je kanarie nog niet zou willen toevertrouwen.
Dus als jouw voornaamste reden voor denivellering is dat we anders geen originele geesten meer zouden hebben die innovatie brengen, dan klopt dat niet. Geld is zelden de hoofdreden voor innovatie, en die ene keer dat het dat wel was (alle innovaties van de whizzkids van Wall Street) heeft dat wereldwijd desastreuze gevolgen gehad. Deze innovaties hebben een jaar of 10-15 hun werk kunnen doen, en hebben wereldwijd biljoenen euros gekost om de schade ervan te herstellen.
Ik vind dat je heel voorzichtig moet worden als iemand zegt vooral voor het geld te werken. Werk heeft allerlei dimensies, en als alle andere dimensies ondergeschikt zijn aan het geld, moet je gaan oppassen zowel voor de persoon zelf (zie de aasgieren in de bankwereld) als voor de vruchten van zijn arbeid.
Ik verwijs wederom naar het slechts en alleen geld gedreven klimaat, zoals dat gold bij de financiele clubs op Wall Street, om deze stelling te onderbouwen. Zolang er vandaag en morgen geld kon worden verdiend was alles geoorloofd, en dat leverde dus vanzelf gedrochten op, en erg veel troep onder het tapijt.
In het sprookje van Ayn Rand levert geldzucht de meeste creativiteit op, in de echte wereld levert geldzucht een immorele zucht op naar meer, meer, meer, en zijn passie en creativiteit allang begraven.