'Levensverlengende activiteiten en middelen zonder zicht op herstel niet meer doen. Zeker niet bij mensen boven de 70/75 jaar.'
Boven een bepaalde leeftijd worden, afhankelijk van de soort kwaal én de conditie van de patiënt, al geen operaties meer gedaan.
Ja: dat is een grijs gebied.
En dat kan beter maar zo blijven, want waar de politiek dit soort vraagstukken in wetgeving gaat vastleggen, begint de narigheid vaak: abortus, euthanasie...
Bij eerbied voor het leven behoort zowel geboren mogen worden, als mogen sterven.
Beide fundamenten zijn door de politieke wetgeving fors ondergraven: vraag het maar aan al die vrouwen, die hun leven lang wroeging hebben; vraag het maar aan al die mensen, die gedwongen voor een nare zelfmoord kozen, omdat de 'wettelijke' weg hen werd geweigerd, vraag het maar aan huisarts Nico Tromp...
Met mijn schoonmoeder indertijd heb ik het goed kunnen volgen: met 74 zou zij eigenlijk niet meer aan een bepaalde tumor geopereerd kunnen worden, maar gezien haar vitaliteit waagde de chirurg het er op: zij leefde nog bijna 20 jaar...
Zij was nummer 20 in een vervolgonderzoek, dat indertijd in het NTVG stond: na twee jaar was zij de enige, die nog in leven was...
En mijn vader kon met 93 niet meer aan zijn prostaat worden geopereerd: het risico was te groot.
Het alternatief, de permanente katheter, was geen pretje, maar hij heeft het nog wél 2 jaar volgehouden...
Dus, levensverlengende activiteiten zonder uitzicht op herstel (c.q. kans op betere kwaliteit van leven), al dan niet op een bepaalde leeftijd: een uitermate glibberig gebied!
En jazeker: menig IC-verpleegkundige is afgehaakt, omdat hij/zij de onnodige behandelingen (die wél geld in het laadje brachten) niet langer meer kon aanzien...