EBRU UMAR:
Kinderen maken je kwetsbaar, leerde Theo van Gogh me al. Woedend belde hij me dat hij niet meeging naar een debat ergens in Amsterdam: „Ik ga dan ongetwijfeld dingen zeggen waardoor ik weer ruzie met de moeder van mijn kind krijg. Ik mag niet van haar!”
Ik vond het aandoenlijk. En begrijpelijk. Zelfs als kinderloze. Na de moord op Theo zag en ervoer ik iets wat vanzelfsprekend is voor mensen met kinderen: je bent op élke leeftijd het kind van je ouders. Niet alleen als 5-jarige, maar ook als 34-jarige (2004, moord op Theo) en nog steeds als 45-jarige (2016, landarrest). Mijn ouders weken niet van mijn zijde. Mijn ouders wijken niet van mijn zijde. Mijn verdriet is hun verdriet – misschien nog wel meer hun dan mijn verdriet, want zij overzien meer dan ik de impact van alles op mijn leven. Het is hartverwarmend. Tegelijkertijd moeilijk.
Kinderen geven je een verantwoordelijkheidsgevoel – denk ik. Je moet er voor iemand zijn. Je bent er voor iemand – als je het goed doet. Ik ben er voor niemand; het is een hele onbezorgde manier van leven. Geen boodschappen gedaan? Jammer dan, geen eten – tenzij je wat bestelt of uit eten gaat. Achteloos “doe die maar” zeggen bij een aankoop waar volksstammen over moeten ‘overleggen’? Ja, natuurlijk. Aangiftes wegens belediging van NSB-Turken in Turkije dan wel Nederland niet serieus nemen, omdat het je voorstellingsvermogen te buiten gaat dat mensen zó dom kunnen zijn om ervoor te kiezen zich door mij te laten beledigen? Ai. Puntje.
Ik heb twee ouders van over de zeventig die eraan onderdoor gaan. Niet door mijn gedrag – ik ben al zesenveertig jaar hun dochter en ging als kleuter al mijn eigen gang. Wél door het gedrag van mensen die ze niet kennen. Mijn ouders worden bedreigd, worden uitgescholden, worden geïntimideerd. Mijn ouders van over de 72 worden aangesproken door NSB-Turken op mijn schrijven, mijn praten, mijn mening, mijn hele zijn. Mijn ouders weten niet wat ze overkomt: klikturken-exponenten, nazaten van de mensen die zij hun hele leven lang geholpen hebben, zij het als arts of als mens. Het zijn mensen die ze niet kennen, en door wie ze gezegd wordt dat hun dochter een hoer is, zijzelf hoerenkinderen zijn en weet ik wat meer. Ik gok dat ze ook te horen krijgen dat ik snel dood zal zijn. Daar krijg je ouders wel bang mee.
Mijn ouders zijn 70 plus. Mijn ouders willen onbezorgd leven, dat hebben ze verdiend na 40 jaar werken en belasting betalen, die onze overheid heeft uitgedeeld zodat deze mensen ze kunnen uitschelden, bedreigen en doodwensen. Mij kunnen uitschelden, doodwensen en voor de Turkse rechters slepen. NSB-Turken die menen mijn ouders hun onbezorgde oude dag te kunnen ontnemen, omdat ze een afkeer van mij hebben, wens ik werkelijk dood. Maar als ik dat zeg, krijg ik op mijn kop van een huilende moeder, die zegt dat ik dat niet mag wensen. Ook NSB-Turken zijn iemands kinderen.
DAT LATEN WIJ TOE! ONZE LAFFE REGERING! EN DIE ONTZETTEND DOMME WELKOM MENSEN!!!!!!!