DEEL 2
Zoonlief ergerde zich binnen het huis. Normaliter was zatermiddag zijn tijd om te spelen met zijn vader. Nu moest hij binnenblijven van zijn moeder. Maar zondagmorgen had hij het gehad en ontsnapte. De zevenjarige stapte kordaat op zijn vader af en zei: volgens mamma heb jij een groot probleem dat belangrijk is voor heel veel mensen. Ik ga jou helpen en dan kunnen we daarna gaan spelen.
Met een serieus gezicht legde onze vriend aan zijn zoon uit wat het probleem was. Naderhand keek hij hem aan en vroeg, wat raad je aan, 2 of 300.000? Deze liep op en neer zoals zijn vader dat deed, diep ademend, weliswaar zonder rook uit te blazen, en antwoordde: 1 miljoen pappa. Waarom zoon? 1 miljoen is cool. Kom, nu gaan we spelen. Lachend omarmden ze elkaar en speelden samen dit ochtend.
Maandagochtend 9u was de bestuurskamer bomvol. Omdat dit een impactvolle beslissing was had onze vriend besloten om ook de secondanten en de opinion leaders uit te nodigen. De meesten zaten met hun handen onder de tafel, bericht al ingetypd. De slimsten incluis de 5 nullen, alleen nog 2 of 3 en dan send. Hun achterban zat door het land te wachten.
Onze vriend keek de zaal in en zei alleen maar: 1 miljoen. En na een impactvolle korte stilte, dit is haalbaar. Neem de tijd tot vanavond 18u en dan kunnen jullie de 1 miljoen plannen voorstellen. De hele dag zal mijn deur wagenwijd openstaan voor assistentie. Let’s do this.
Hij had gegokt en ging ervan uit dat zijn credibiliteit groot genoeg was om een antwoord te krijgen. Uiteraard was hij onder die kalme facade doodzenuwachtig. Het gebouw was doodstil. Na 2 uren kwam iemand van de commercie vragen of ze een veel groter budget konden krijgen. Uiteraard, dat is aan jullie, zolang de bottom-line top is. Niet veel later kwam ook de administratie langs. Voor hen zou dit uiteraard werken, dat nieuwe IT systeem kan dat makkelijk aan. Maar commercie, dat was nog meer het probleem, toen en nu.
De rest van de dag bleef het stil rond zijn kantoor, maar door het gebouw hoorde hij steeds vaker de PING van de liften, er kwam reuring.
De zaal zat die avond weer bomvol, onze vriend was doodzenuwachtig maar uiterlijk cool. Hij keek het hoofd commercie aan en zei: the floor is yours. Deze keek terug en zei: we zijn het er allemaal over eens, u bent gek. We hebben hier maanden naar toe gewerkt, experts ingehuurd, en dan moeten we even binnen een paar uren even 1 miljoen doen. Knettergek.
Na een uur te hebben gespeculeerd over uw anders normale gemoedstoestand en wat er dit weekeinde met u kan zijn gebeurd, zijn we gekscherend in de kantine gaan brainstormen. En onze jongelui grapten dat, omdat in het ideale scenario onze klanten een volledig geinformeerde beslissing zouden willen nemen, 1 miljoen alleen zou kunnen indien we hen een compleet rekenmodel en dataset zouden aanbieden. Onmogelijk.
Eigenlijk om van hen af te zijn hebben we ze naar IT gestuurd om dat te bespreken. Tot onze verbazing kwamen ze uiteindelijk samen terug: het was technisch mogelijk en veel minder duur dan gevreesd. Toen werd de frontline zenuwachtig: inderdaad de perfecte oplossing maar hoe de klanten dit alles uitleggen, dit vergde ongelofelijk veel handje vasthouden. Dit zou dus alleen kunnen middels een enorm groots opgezette marketingcampagne.
Maar bij 1 miljoen is dit doenbaar. Sterker nog, al vanaf 500.000 halen we dezelfde bottom-line als bij de vroegere 300.000. Maar daar zijn we nu zeker van. 1 miljoen lijkt te ver weg. Maar we zullen ver boven de concurrentie uitsteken qua aanbod, die wordt gek, knettergek.
Administratie? Al vanaf de helft is onze productiviteit fantastisch, bij 1 miljoen zijn wij de sensatie van niet alleen het land maar ook de groep.
Opgeluct en opgewonden keek onze vriend de zaal rond, deze slag had hij gewonnen. Maar pas nu viel het hem op hoe alle ogen glinsterden, en vooral dat commercie en administratie niet meer tegenover elkaar zaten maar gemengd zij aan zij…
Maar, konden ze dit nu ook waar maken?