Beursboertje schreef op 3 maart 2021 02:31:
[...]
Grappig, dat moet ik geweest zijn. Deze turbo is mijn lieveling geworden, ik noem het een haar. Ze kijkt me aan, doet me huiveren, stelt me teleur, maakt me obsessief, zwak en blind. Uren kijk ik haar aan, signaleer elke cent stijging of daling en relateer dat aan de onderliggende waarde. Tot het moment dat ze ontvankelijk voor me is en ik voor haar. Dat was vandaag op 3,23. Geheel in de stijl die mij past nam ze me in haar. Niets dodelijker dan dat voor een argeloze, niet zo slimme, aan driften verslaafde man.
Een paar minuten na aankoop kelderde de koers dus ook de turbo.
Het was geen de brui eraan geven maar een hoopvolle (bij)koop.
Aanvankelijk kocht ik, eerder, 1000, wijs geworden door de gewoonlijke gang van zaken: ik koop en direct zakt de koers. Dan middel ik om vervolgens met een winstje eruit te springen. Tenminste, met TT turbo’s.
De eerste koop was op 3,38 gevolgd door een stevige daling. Op 3,18 heb ik 1000 bijgekocht. Gemiddeld in porto voor 3,28.
Vanmorgen de mogelijkheid om voor 3,30 te verkopen.
Maar....... Ik spoor niet.
Het turbo handelen heeft o.a.als doel iets te kopen of te schenken, wat ik me heel goed ook zonder gokken kan permitteren. Het is gewoon een manie, een dwangmatigheid, zeg maar. Het doel van dèze turbo-exercitie is een nieuwe zitmaaier, af en toe denk ik ook aan mijzelf.
2000 x 0,02 is €20,-. Dat schiet niet op, het gras groeit al. Toen de koers zakte naar 3,23 dacht ik, chick, je bent met 2000 erbij de mijne. Dus niet.
Voor jouw excel-sheet kun je mij noteren voor 4000 TL TT op gemiddeld 3,255.
Hier laat ik het voorlopig bij, tenzij de turbo weer daalt naar onder de 2 euro. Dan is het de dood of de gladiolen.
Ik weet het, het is gokken. Met bewondering en ook ietwat naijver lees ik de berichten van de wat ruimer in de slappe was zittende posters. Veelal zijn hun aankopen fundamenteel onderbouwd of op advies van derden. Ik kan dat niet. Ik wil een snelle slag slaan. Hoeveel geld dat is is ondergeschikt. Soms belt moeders, voor wie ik mantelzorger ben, ‘s ochtends voor de boodschappen. Ik schat dan hoeveel dat gaat kosten en koop voldoende turbo’s om dat bedrag te dekken, een weekje gratis eten en drinken. Dat moet binnen een half uur gerealiseerd zijn anders is de lol eraf. Een stijging van twee cent is in dat geval voldoende om met een grijns de Aldi te plunderen en bij de Jumbo een gebakje te scoren. Het klopt echt, ik spoor niet doch het voelt prettig.
Na de zitmaaier ga ik voor een luxe metaaldetector, eentje die tot anderhalve meter diep gaat. Ik woon in een streek waar in de middeleeuwen met de Spanjaarden gevochten is. Het lijkt me aannemelijk dat de huurlingen, veelal Zwitsers, met gouden en zilveren munten betaald werden. Ik stel me zo voor dat zo’n zending, voorafgaand aan het krijgsgewoel, ergens begraven werd. Vervolgens sneuvelden degenen die ervan wisten en ligt de schat op mij te wachten. Kun je het je voorstellen? Je loopt zwaaiend met de detector over een akker. De meter slaat wild uit, je kijkt nonchalant om je heen, begint te spitten, hoort gerinkel als de spade de munten beroert, ziet welk een gigantische hoeveelheid er ligt, pakt een handjevol en gooit dan het gat dicht vanwege pottenkijkers. Die kriebel, die spanning, die triomf, daar doe ik het voor. De rest graaf ik dan op een vroege ochtend met potdichte mist op.
Ook hierom handel ik in turbo’s.