@ffff: ik stelde dat je overdrijft omdat je suggereert dat het voor het aanpakken van dit soort problemen nodig is om de democratie tijdelijk even "in de ijskast" te zetten, het parlement buitenspel te zetten, per decreet maatregelen door te drukken etc. Ik geef je twee voorbeelden waarbij hele ingrijpende maatregelen zijn genomen, waar veel mensen pijn van hebben gehad, zonder dat het nodig was om van de normale democratische gang van zaken af te wijken.
Om dit nog verder uit te werken: bij de WAO crisis was de bestaande situatie op korte termijn voor iedereen gunstig:
- de afgekeurde werknemers (de meesten zullen vast wel een pijntje gehad hebben, maar waren zeker niet dusdanig invalide dat ze niet konden werken) kregen een levenslange uitkering, zonder vervelende bijzaken als sollicitatieplicht.
- de vakbonden konden dit regelen voor hun achterban.
- de werkgevers konden goedkoop en zonder veel rompslomp van hun overtollige werknemers af, buiten het onslagrecht om.
- arbeidsongeschikten tellen niet mee als werkloos, dus de werkloosheid bleef optisch laag. Altijd fijn voor de politiek.
Maar op lange termijn verloor juist iedereen:
- de zg arbeidsongeschikten waren levenslang uitgesloten van de arbeidsmarkt. Zwart werken was al eerder veel moeilijker gemaakt. De uitkering was redelijk, maar geen vetpot. Veel vrije tijd en weinig geld is geen gelukkige combinatie. Dan kan je nog beter weinig vrije tijd en weinig geld hebben.
- zodra iemand arbeidsongeschikt is, heeft hij geen vakbond meer nodig.
- toen de economie weer aantrok, ontstond er direct een tekort aan werknemers.
- en al die uitkeringen waren schreeuwend duur op termijn.
Eén miljoen arbeidsongeschikten, hun directe familie en nog wat sympathisanten zijn heel wat Kamerzetels. Het vergde best veel moed om te riskeren dat al die mensen in ieder geval niet meer op jouw partij gaan stemmen. Maar toch gebeurde het. Zonder buiten-democratische paardemiddelen.