aextracker schreef op 24 april 2022 10:30:
[...]
Ik vind de vraag relevant en legitiem te stellen "hoeveel denkers" in verhouding mogen staan, die onderzoek verrichten om te onderzoeken i.r.t. tot het aantal doeners, die bijdragen tot produktieve output, waar de maatschappij wat aan heeft, zonder dat het direct behoeftig is om te onderzoeken.
Er zijn in Nederland inmiddels structureel oplopende tekorten aan mensen "die een beroep beheersen of een vak uitoefenen", welke niets onderzoeken, doch iets doen en bijdragen aan een direct noodzakelijke oplossing, dienst of bijdrage in produktiviteit.
Het gevolg dat "iedereen een gelijke kans moet hebben op een uiniversitaire \ wetenschappelijke opleiding", maakt het ,d at we inmiddels structurele tekorten hebben aan vakmensen, die een huis kunnen bouwen, electra kunnen aanleggen, iets kunnen installeren, een zieke kunnen verplegen en \ of een huis \ gebouw willen schoonmaken, danwel bagage in een vliegtuig ruim willen inladen.
De verhoudingen zijn scheef gegroeid wat leidde tot de werkgelegenheidsdisbalans die er momenteel heerst. Werken met de handen i.p.v. denken met het hoofd, is te lang neergezet als "minder kansrijk \ belangrijk". wat tekde is "de hoogst haalbare opleiidng". . . . . wat het zeker niet is.......
En dat zeg ik als academisch geschoolde na een halve eeuw op deze aardkloot te hebben doorgebracht.......
We stellen vast, dat er inmiddels ": teveel mensen zijn op aarde, om de aarde goed te kunnen managen" en te behouden voor "the next gen's" en dat terwijl nooit eerder zoveel nagedacht en opgelost leek te worden o.b.v. almaar uitdeiende wetenschappelijke kennis & basis.
Als we het klimaatprobleem "vanuit nadenken te kunnen oplossen", zal dat een onmogelijkheid blijken, wanneer er onvoldoende mensen zijn die het bedachte kunnen uitvoeren , idem dito omgekeerd.
Er zal derhalve altijd een gezonde balans moeten zijn tussen "kunnen bedenken en kunnen doen".