.
Wat als overheden en bepaalde media zelf de ergste bronnen van nepnieuws vormen?
=====================================================================
Door LEON DE WINTER
Vlak voor de presidentsverkiezingen van 2020 dreigde er voor Joe Biden een debacle. Zijn zoon Hunter had bij een computerreparatiezaak de ophaalperiode van zijn laptop overschreden, en dat betekende dat volgens de regels de reparateur de achtergelaten laptop mocht verkopen. Wat hij op de harde schijf aantrof, was vrij verbijsterend. Hunter had zijn leven als drugsverslaafde en hoerenloper met foto’s en video’s vastgelegd, en er was meer: de harde schijf bevatte correspondentie die stonk naar corruptie waarbij ook Hunters vader betrokken was. De laptop kon Joe Bidens tocht naar het Witte Huis verwoesten. Nadat hij een kopie van de harddrive had gemaakt, leverde de reparateur de laptop af bij de FBI. De kopie belandde uiteindelijk bij de conservatieve krant The New York Post.
TLG
Kreeg de laptop bij andere media de aandacht die hij verdiende? Nee. De meeste Amerikaanse media doen het loopwerk voor de Democraten, en ze slaagden erin het schadelijke nieuws te beperken. Wat daarbij hielp, was een geruchtmakende brief van eenenvijftig kopstukken van de Amerikaanse inlichtingendiensten. Zij noemden de laptop een typisch staaltje Russische desinformatie. Hadden zij daarvoor aanwijzingen? Nee. Maar omdat ze wilden voorkomen dat Joe Biden schade ondervond, plakten ze er het etiket Russische desinfo op.
In een recente getuigenis voor een commissie van het Huis van Afgevaardigden gaf de voormalige adjunct-directeur van de CIA Michael Morrell toe dat de brief tot stand was gekomen op initiatief van figuren rondom Joe Biden. Het doel heiligde de middelen: verklaar dat er een foute Russische hand zichtbaar is, en neutraliseer de gevaren voor Bidens mogelijke presidentschap. Grote namen als John Brennan, James Clapper, Leon Panetta, verschenen onder de brief, ook al wisten ze dat de laptop authentiek was.
Dit is een van de vele voorvallen die aantonen hoe mensen die – ik geef toe, het is een term die ik ooit moet preciseren – tot de ’elites’ horen, zich manifesteren om belangen te verdedigen of doelen te verwezenlijken.
Dirty tricks
Opinieonderzoek gaf later aan dat een substantieel deel van het electoraat anders had gestemd als het had geweten dat de brief een staaltje van volksverlakkerij was en dat de inhoud van de laptop authentiek was – het wakker geschrokken deel van het electoraat was zo groot dat het de presidentsverkiezingen een andere wending had gegeven als de media hun werk hadden gedaan. De brief van de leden van de ’deep state’ had doel getroffen. Het had gedaan wat gedaan moest worden om Donald Trumps herverkiezing te voorkomen. De brief geldt inmiddels als de meest invloedrijke variant van ’dirty tricks’ in de Amerikaanse politieke geschiedenis, effectiever nog dan de jarenlange, op niets gebaseerde jacht op Trumps ’collusion’ met Rusland. Staan de media er vol van? Heeft u ervan gehoord?
Zonder die brief had er wellicht een andere president in het Witte Huis gewoond. Had hij de gruwel van de oorlog in Oekraïne kunnen voorkomen? We weten het niet, maar wel is zeker dat Trump voor de leden van het establishment de vijand was. Twee maanden na Trumps zege in 2016 zei de Democratische senator Charles Schumer in een interview dat Trump een ernstige fout had begaan door de inlichtingendiensten tegen te spreken over de Russische betrokkenheid bij de verkiezingen. Schumer zei in een interview: „Ik zal het zo zeggen: als je de inlichtingendiensten uitdaagt, dan beschikken ze over alle denkbare en ondenkbare methoden om jou dwars te zitten.” Ofwel: in de eerste week van januari 2017 waarschuwde topsenator Schumer de zojuist gekozen president al dat de inlichtingendiensten zich niet zouden opstellen als loyale organisaties. Hij bevestigde het bestaan van de ’deep state’; het was een verbijsterende opmerking.
Veel ondertekenaars van die brief over de laptop zijn medewerker bij Amerikaanse nieuwszenders. Er bestond al langer een netwerk van lekkende inlichtingenmensen en volgzame journalisten bij bijvoorbeeld de New York Times en de Washington Post, maar de innige verstrengeling die de afgelopen jaren heeft plaatsgevonden is nieuw. Die verstrengeling is uitgebreid naar Big Tech. Een voorbeeld: James Baker was een topadvocaat bij de FBI en hij stapte over naar een leidende functie bij Twitter, waar hij druk uitoefende op de mensen die berichten konden filteren en onderdrukken. Ga ervan uit dat alle berichten die ’anonieme bronnen bij inlichtingendiensten’ citeren een functie hebben in de manipulatie door de ’deep state’ van de nieuwsvoorziening.
Kennedy
Inmiddels heeft de linkse en onafhankelijke Robert Kennedy Jr. zich gemeld als presidentskandidaat, en dus als concurrent van Joe Biden. Kortgeleden werd hem in een interview gevraagd of hij wist wie in 1963 zijn oom JFK had vermoord. Hij antwoordde dat alle belangrijke documenten worden weggehouden, en zei toen zonder een spoor van ironie: „De CIA.”
Is het gek dat je je afvraagt welke krachten in Nederland de tsunami aan nepinformatie over Covid-19 aanjoegen, waardoor we ons moesten onderwerpen aan lockdowns en mondkapjes? Er dreigt nieuwe wetgeving te komen over het bestrijden van nepnieuws, maar wat als overheden en bepaalde media zelf de ergste bronnen van nepnieuws vormen?