Mijn stelling is al heel lang dat alle maatregelen om de schuldencrisis aan te pakken, tot nu toe variaties zijn op het opschalen van een simpel schuldenprobleem. De schuldenberg ging van private woningbezitters naar banken wereldwijd; toen naar landen wereldwijd en nu naar supra-nationale instituties wereldwijd. Bij iedere opschaling nemen de bedragen en de ernst van de problemen toe, en ondertussen wordt iedereen in slaap gehouden met de gedachte dat er "ten minste iets wordt gedaan".
De grote vraag is straks wie de supra-nationale instituties moet gaan redden, waarschijnlijk de marsmannetjes denk ik.
Wat er werkelijk moet gebeuren is dat men erkent dat vrijwel alle winsten en economische groei van de afgelopen 10 - 15 jaar gebaseerd zijn op gebakken lucht, en dat die gebakken lucht een prijskaartje heeft, namelijk een verschrikkelijke schuldenberg. Op het moment dat dat erkent wordt, kan er ook verantwoordelijkheid voor genomen worden, en kan men overgaan tot het enig zinvolle, namelijk het gezamenlijk saneren van de gezamenlijk ontstane schuldenberg. Het is dan niet meer dan logisch dat diegenen die het meest "verdiend" hebben aan dit hele spel, namelijk de banken en financiele instellingen de grootste bijdrage leveren aan de saneringen. En om dat te betalen moet er uiteraard een forse greep gedaan worden uit de uitbetaalde bonussen, hier zijn echt miljarden terug te vorderen.
Kortom, banken terug je hok in, CEO's jullie hebben miljoenen verdient, en voor miljarden schade aangericht, dus kom maar op.
En wat ons noord Europese landen betreft, wij hebben miljarden verdient aan misschien niet zo erg verantwoorde export naar zuid Europese landen, en zijn dus indirect medeverantwoordelijk voor scheve begrotingen daar. Wij dienen dus ons deel van de saneringen op ons te nemen.
Maar goed, de kern van alle problemen is de volkomen achterlijke fixatie op "groei". De lijken vallen kletterend op straat, kijk naar alle niet afgebouwde vastgoedprojecten in Spanje, de duizenden hectares leegstaande kantoren in Nederland, de miljardenschulden bij alles en iedereen en zo kunnen we nog even doorgaan. Alles ter meerdere eer en glorie van de "groei".
Spanje met zijn niet afgebouwde vastgoed is niets meer dan de visualisering van hoe een groeibubbel er uit ziet. Je creeert een zeepbel door ongedekt maar raak te bouwen, en tot voor kort vielen we allemaal in katzwijm van de "groei" cijfers van Spanje (en ook van Ierland). Door onze onverantwoorde fixatie op "groei", waar die dan ook vandaan komt, zullen we nog vaak van dit soort gedrochten creeeren en gaan tegenkomen. We zijn nu zoveel "gegroeid" dat er vrijwel geen banken meer kunnen bestaan zonder uitgebreide overheidsgaranties, er overal een leegstand is die we niet snel meer zullen wegwerken (al kan het weer "groei" opleveren voor de sloopbedrijven), en ondertussen zijn vele mensen veel slechter af dan 5 jaar geleden.
Onze economie is ziek, en niet alleen omdat er even geen "groei" is, maar juist omdat we ten koste van alles willen "groeien", en daar letterlijk alles voor over hebben. Amerika "groeit" 2% per jaar, ten koste van 8% overheidstekort, bovenop een toch al onverantwoorde schuldenberg, maar iedereen is blij, want er is "groei". Wanneer worden mensen en politici nu eens wakker, en gaat men iets doen aan deze "groei"-verslaving, die net zoals iedere verslaving gewoon destructief is.
Ons economisch denken is doodziek, en volkomen achterhaalt door de werkelijkheid. Tijd voor een nieuw economisch paradigma.