Scrooge
Af en toe lees je wel eens zo’n verhaal over de onverwacht rijke gierigaard. Altijd alles zo goedkoop mogelijk en alleen wat strikt noodzakelijk is, zodat iedereen armoede vermoedt. En na het overlijden wordt een kapitaal gevonden onder het matras of elders. Het komt dus voor, mensen die oppotten ter wille van het oppotten, ten behoeve van het nageslacht of omdat ze er zelf niet van kunnen scheiden. Maar het is ook zo zeldzaam dat het meestal wel de krant haalt. Ook de ouderen van nu zullen er naar streven om te genieten van het leven, net als de jongere generaties en als het geld daarvoor moet rollen, het zij zo. Echter, lenen is meestal geen optie en ook niet iets dat men zou willen doen voor consumptie. Zoals gezegd door f4, deze generatie heeft ook de andere tijden meegemaakt en beseft dat er reserves nodig zijn om het hoofd boven water te houden in zware tijden.
In onze samenleving is er nog steeds de trend, ondanks het door velen verfoeide neoliberalisme, om op bepaalde gebieden iedereen dezelfde voorzieningen te willen geven, waarbij alleen geldt dat de één er meer voor moet betalen dan de ander. Eerlijk delen, de brede schouders, solidariteit en noem maar op. Maar wie kan nu precies uitleggen waarom een oudere met vermogen meer moet betalen voor een zelfde kamer in een verzorgingstehuis dan een oudere zonder vermogen, behalve met dit soort kretelogie. Is het nu zo moeilijk te begrijpen dat zonder te beknotten op de voorzieningen voor de arme ouderen, het veel acceptabeler zou zijn, indien er iets meer geboden wordt voor meer geld? Dat geldt ook op veel andere gebieden, waaronder de gezondheidszorg, wederom zonder daarmee iemand iets af te pakken, maar anderen wel meer te bieden voor meer geld. In onze maatschappij hebben we toch aanvaard dat er tijdens het werkzame leven grote verschillen in inkomen en vermogen zullen ontstaan. Een beter systeem om welvaart te realiseren dan het ‘kapitalisme’ is tenslotte nog niet bedacht. Dat systeem appelleert zowel aan het egoïsme als aan de behoefte het beste beentje voor te zetten omdat er iets mee kan worden bereikt. De taak van de overheid is het om mede een klimaat te regelen, waarin deze gewoon menselijke eigenschappen niet leiden tot een ongewenste situatie in de samenleving. Moeten rijkere ouderen na hun pensionering gewoon maar vergeten in welke samenleving ze de eerste 65 jaar van hun leven hebben doorgebracht. Ze hebben die mede helpen opbouwen en ook het nodige aan belastingen moeten opbrengen tijdens hun werkzame leven. Met een bijstandsuitkering bouw je immers geen vermogen op, nu niet en toen ook niet. Als je wilt dat die groep zich weer ,maar dan op een andere manier voor de samenleving moet inzetten , betrek ze dan daarbij. Bied ze mogelijkheden om dat geld maatschappelijk verantwoord in te zetten en laat ze daarbij ook de eigen beslissingen nemen. Dat kan bijvoorbeeld door aanpassing van het schenkingsrecht, meer toegankelijke vormen van staatsobligaties of eventueel investeringsfondsen. Allemaal ook zaken die een land in moeilijke tijden een duwtje in de rug kunnen geven. Besef daarbij wel dat er meer zekerheid moet worden geboden, als is het maar schijn als het hele systeem faalt. Ouderen hebben nu eenmaal ( dank f4) niet de mogelijkheid om weer opnieuw te beginnen. Gewoon maar ‘afpakken’ omdat anderen het ‘meer nodig lijken te hebben’ is wel erg eenvoudig.
Trouwens leven er in China ( en andere gebieden) niet een heleboel ouderen onder de armoedegrens en moeten we daar dan niet eerst voor gaan zorgen. Wie er hier geen egoïst is, op de één of andere manier mag zijn hand opsteken.